In de eerste blogpost heb ik verteld over de historie van de hond en de redenen waarom specifieke rassen minder kundig zijn in het verwerken van koolhydraten in vergelijking met andere rassen. In deze opvolgende blog leggen we de focus op de spijsvertering, met bijzondere aandacht voor het eerste grote spijsverteringsorgaan, namelijk de maag.

De spijsvertering is een complex proces dat de gecoördineerde inzet van diverse organen vereist om eiwitten, vetten en koolhydraten af te breken tot kleinere deeltjes. Na verkleining van deze voedingsstoffen kan het lichaam ze opnemen en inzetten in verschillende fysiologische processen.

Voor een doeltreffende samenwerking van alle lichaamssystemen is het van essentieel belang dat specifieke organen op het juiste moment signalen afgeven. Wanneer één orgaan niet optimaal functioneert en het signaal niet helder communiceert, kan er verwarring ontstaan bij het daaropvolgende orgaan, met vervelende gevolgen.

DE MAAG

De maag fungeert als tijdelijke opslagplaats voor ingenomen voeding. Binnen de maag bevinden zich meerdere klieren die verschillende lichaamssappen produceren, elk met een specifieke functie. Hierbij kan gedacht worden aan:

• Slijm, dat geproduceerd wordt ter bescherming tegen de zure inhoud van de maag en ter voorkoming van zelfvertering van de maagwand. Dit mechanisme waarborgt dat in een gezonde maag voedsel en vlees worden verteerd, maar de maagwand zelf intact blijft.
• Maagzuur, dat wordt afgescheiden om een lage pH-waarde in de maag te handhaven. Dit draagt bij aan de aanpassing van de samenstelling van vetten en eiwitten, waardoor deze beter verteerbaar worden voor de dunne darm. Bovendien heeft maagzuur de capaciteit om veel, maar niet alle, bacteriën te doden.
• Een klein deel van de Intrinsieke factor, noodzakelijk voor de opname van vitamine B12. De rest wordt aangemaakt door de pancreas.
• Pepsinogeen, de inactieve vorm van pepsine, dat onder invloed van maagzuur actief wordt om eiwitten te verkleinen. Deze activatie van pepsine vindt enkel plaats onder specifieke omstandigheden, met een pH-waarde tussen de 1 en 2.5. Een te lage Ph waarde resulteert in een onvoldoende aansturing van het daaropvolgende orgaan, met alle gevolgen van dien.

Tevens zijn er sensoren aanwezig die beoordelen of de ingenomen voeding veilig is of een potentieel risico vormt voor de gezondheid van de hond. In het laatste geval zal de hond braken of diarree veroorzaken.

De voedselbrij, bekend als chymus, wordt, nadat deze voldoende is verkleind, in delen naar de dunne darm getransporteerd. Onvoldoende maagzuurproductie zorgt ervoor dat de chymus niet voldoende zuur is wanneer het naar de dunne darm wordt verplaatst. Hierdoor ontvangt de pancreas geen duidelijk signaal om actief te worden. De pancreas speelt een cruciale rol in het neutraliseren van de chymus met bicarbonaat, om schade aan de darmen te voorkomen en om enzymen vrij te geven die nodig zijn voor de verdere vertering. Een ontoereikende zuurgraad van de chymus resulteert in een gebrekkige activering van de pancreas, met negatieve consequenties.

Er worden in een gezonde dunne darm meerdere spijsverteringsenzymen vrij gelaten door de pancreas. Hieronder vallen bijvoorbeeld Lipase voor vetvertering, Proteasen voor het verteren van eiwitten en Amylase voor koolhydraatvertering. Wanneer de chymus niet voldoende geblust is en dus zuur is werken deze spijsverteringsenzymen niet goed. Zij werken het beste bij een PH waarde tussen 6 en 7.5. Als dit niet het geval is zal de vertering dus niet optimaal werken en is de opname van voedingsstoffen uit de chymus ook niet zoals het hoort.

In de dunne darm worden uiteindelijk de voedingsstoffen opgenomen uit de chymus, mits deze voldoende is gesplitst. Indien er in dit proces iets fout gaat, ontstaan er tekorten aan voedingsstoffen, hetzij op korte, hetzij op lange termijn.

Meer over de pancreas en de dunne darm In een volgende blog!

Wanneer een hond onvoldoende maagzuur produceert, kunnen de volgende symptomen optreden:

• Een opgeblazen gevoel
• Boeren na het eten
• Buikpijn
• Winderigheid
• Diarree
• Constipatie
• Onverteerd voedsel in ontlasting
• Reflux
• Brandend maagzuur

Een overmaat aan maagzuur komt aanzienlijk minder voor dan een tekort aan maagzuur. Niettemin worden beide vaak verward vanwege de gelijkenis in symptomen. Wanneer een teveel aan maagzuur wordt vermoed, resulteert dit doorgaans in het voorschrijven van maagzuurremmers. Het verder verergeren van dit tekort door middel van maagzuurremmers kan leiden tot ontregeling van het gehele spijsverteringsstelsel.

Een tekort aan maagzuur zorgt vaak voor oprispingen na het eten, binnen 2 uur. Bij een teveel aan maagzuur krijgt de hond oprispingen op een lege maag.

Een tekort aan maagzuur kan bijdragen aan een toename van ‘leaky gut’, waarbij voedingsstoffen lekken uit de darmen naar de bloedbaan, wat kan resulteren in allergie-achtige symptomen. Het lichaam detecteert voedingsstoffen die niet thuis horen in de bloedbaan en zet het immuunsysteem aan om te reageren. U vindt meer informatie hierover in een van mijn toekomstige blog. Bovendien kan een tekort aan vitamine B12 optreden, met bijbehorende complicaties. Indien de vertering niet spoedig verloopt en eiwitten onverteerd in het lichaam achterblijven, kan dit leiden tot fermentatie, wat resulteert in winderigheid. De onverteerde voedseldeeltjes fungeren als een broedplaats voor schadelijke bacteriën, die zich vervolgens uitgebreid voeden met het gistende voedsel. Indien dit langdurig aanhoudt, kan het leiden tot ‘Small Intestinal Bacterial Overgrowth’ (SIBO), een overmatige groei van schadelijke bacteriën. Dit laat zien dat problemen in de vroege stadia van de spijsvertering aanzienlijke gevolgen kunnen hebben.

Een tekort aan maagzuur kan komen door de volgende factoren;

• Stress
• Nsaid’s
• Ouderdom
• Tekorten
• Verkeerd dieet
• Overgewicht

Herkent u de eerder genoemde symptomen bij uw hond of zijn maagzuurremmers noodzakelijk bij uw hond, en wenst u hieraan te werken? Neem dan contact met mij op.

Ik kan u bijstaan door het vinden van een passende voeding, het bevorderen van de maagzuurproductie en het verstrekken van de nodige ondersteuning met orthomoleculaire supplementen.